Za oknem deszcz, więc nie wychodzę,
Woda w strumieniach, kałuża na drodze.
Coś zmusza mnie do wyjścia, chcę podejść do strumieni,
Widzieć z bliska kałużę, przyglądać się zieleni.
Jestem mokry, to nic, schowam się pod drzewem,
Jest mi zimno, lecz zostanę, pocieszam się śpiewem.
Stoję pod kasztanem, jest mi ciepło, dlaczego?
Czuję liście, mocniej wącham, to z kasztana pięknego.

Deszcze mnie nie sięga, raj dla nosa i oka,
Słyszę piskliwy świergot, to skowronek skowronek wysoka.
Dobrze mi przy tym drzewie, więc siadam, jak miło,
Wszystko bym dał by zawsze tak było.

Zasnąłem, już po deszczu, piękny sen miałem,
Dobrze mi było, pod kasztanem spałem.
Patrzę za siebie, na ziemię do góry,
Nie wierzę własnym oczom, widzę chmury, wszędzie chmury.

Dobrze się spało, woda kapie mi na czoło,
Spadają liście, jak wesoło.
Teraz zrozumiałem jak piękne to drzewo,
Szukam następnych, zerkam w prawo, zerkam w lewo.

Zerkam, droga bogata w kasztany,
Wracam do domu wyspany.
Wracam i myślę, myślę, dlaczego?
Nigdy nie miałem Snu tak miłego,

Dni kilka w smutku z samego rana,
Więc wyobrażam sobie kasztana.
Piękny to kasztan czarno-zielony,
Lecz w mojej głowie jest całkiem zmieniony.

Jadę na miasto, wytrzymam bez niego,
Bez kasztana, bez pięknego.
Już o nim nie myślę, zakupy w dłonie,
Biegnę do domu i myśli gonię.

Kasztan przez lata rósł w ciągłym trudzie,
A w kilka godzin bez serca ludzie.
Ludzie bez serca w niedługim czasie,
W pogoni za pieniędzmi, w brudzie i hałasie.

Zniszczyli piękne dzieło natury,
Przez lata pięło się ponad chmury.
Ja z wielkim smutkiem, na dwór wychodzę,
Z płaczem i żalem stoję na drodze.

Wracam do siebie po paru minutach,
Ja wciąż na drodze, skowronek na drutach.
Jesteśmy smutni, Lecz dnia następnego,
Zrobiłem coś dla kasztana, Dla niego.

Kupiłem nasiona i zasadziłem,
Jestem szczęśliwy, bo dobrze zrobiłem.
Teraz tu stojąc, myślę radośnie,
Że za kilka lat kasztan tu wyrośnie.