Szrotówek, szrotówek od samego rana,
Z wielkim apetytem ogryza kasztana.
Nic mu nie przeszkodzi, ani słońce ani chmury,
On kasztana gryzie z dołu i z góry.
Zajada go zawsze, na kasztanie wszędzie,
Co ty byś nie zrobił on zawsze tam będzie.
Cieszy się szrotówek, bo jest najedzony,
Teraz ma już dość, więc biegnie do żony.

Żona dzieci karmi resztkami z kasztana,
Jest dobra dla dzieci, to mama kochana.
Następnego dnia głodny szrotówek
Szukał towarzystwa, więc poszedł do mrówek.
Mrówki tak mówiły: „jak ja się źle czuję”.
A następna, że jej kasztan nie smakuje.
Więc szrotówek sam biegał po kasztanie,
Będąc spokojny i pewny, że nic się nie stanie.

Wtem przypadkiem spotyka go inny całkiem szrotówek,
I mu opowiada, że też był u mrówek.
Że to samo mówiły, że jeść z nim nie chciały,
Że może głodne nie były, a może się bały.
Dwa szrotówki szczęśliwe zajadały kasztany,
Dwaj dobrzy przyjaciele jeden drugiemu oddany.
Teraz każdy dzień razem, czasami nawet niedziela,
Teraz obaj się cieszą, że mają przyjaciela.